سرطان پروستات پایان راه نیست؛ لزوم تشخیص زودهنگام و مراقبت شخصی

به گزارش گیل 25، دکتر «بروس مونتگومری»، انکولوژیست در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن (UW Medicine)، امیدوار است که بیماران با دیدن این اعداد دچار وحشت نشوند.

سرطان یکی از عوامل اصلی مرگ‌ومیر در سراسر جهان است. در این بیماری سازوکار طبیعی سلول‌ها دچار اشکال می‌شود که رشد کنترل‌نشده سلول‌های غیرطبیعی بدن را به دنبال دارد.

مونتگومری، نویسنده ارشد مقاله و بررسی کارآزمایی که در JAMA منتشر شد، می‌گوید: تشخیص سرطان پروستات به معنای مرگ نیست.

او بیماران را تشویق می‌کند تا در مورد این سرطان نیز از پزشک مراقبت‌های اولیه سؤالات خاصی بپرسند. مونتگومری همچنین پزشکان همکار خود را تشویق می‌کند تا مسئله غربالگری سرطان پروستات را با بیماران خود مطرح کنند.

او یادآور می‌شود: دانستن اینکه آیا سرطان پروستات وجود دارد و چقدر خطرناک است، می‌تواند اولین قدم باشد. هر سرطانی نیاز به درمان ندارد. گاهی اوقات همین قدر که مراقبت کنید و نظارت فعال بر بیماری داشته باشید، اطمینان‌بخش است. برخی از سرطان‌های پروستات بسیار کند رشد می‌کنند و نیازی به درمان فوری ندارند. در این موارد، شما و ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی‌تان ممکن است درباره «نظارت فعال» (که گاهی اوقات «انتظار مراقبه» نیز نامیده می‌شود) با پیگیری‌های منظم، تصمیم بگیرید.

یک مطالعه در سال ۲۰۲۴ توسط دکتر «دانیل لین»، اورولوژیست UW Medicine نشان داد که نظارت فعال می‌تواند بسیار ایمن باشد. بنابر آمار این مطالعه، تنها ۰.۱ درصد از مردانی که نظارت را انتخاب کردند پس از ۱۰ سال بر اثر سرطان پروستات جان خود را از دست دادند.

مونتگومری تاکید می‌کند: ما باید بدانیم که سرطان پروستات یک بیماری نیست. به عنوان یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی، شما باید رویکرد خود را نسبت به فرد بیماری که می‌بینید و همچنین بیماری‌ای که شخصاً افراد با آن سر و کار دارند، شخصی‌سازی کنید.

به عنوان مثال، اگر یک مرد ۵۰ ساله به سرطان پروستات مبتلا شود که فقط در پروستات است، ممکن است لازم باشد اقدامات تهاجمی‌تری در نظر گرفته شود. با این حال، اگر این بیماری که می‌تواند آهسته پیشرفت کند، در یک بیمار ۸۰ ساله ایجاد شود، بحث ممکن است کاملا متفاوت باشد.

او می‌گوید: من مردانی را دیده‌ام که در سن ۸۰ سالگی به سرطان پروستات مبتلا شده‌اند و هیچ درمانی را انتخاب نکرده‌اند. آنها می‌دانند که معالجه‌هایی مانند پرتودرمانی ممکن است احساس وحشتناکی در آنها ایجاد کند … بنابراین آنها فقط می‌گویند «نه».

وی خاطرنشان کرد: شما به عنوان پزشک آنها باید به این تصمیم احترام بگذارید.

او اضافه کرد: اما اگر ۵۰ ساله هستید و ۲۵ تا ۳۰ سال دیگر در پیش دارید که طی این سال‌ها، سرطان پروستات می‌تواند به یک مشکل بزرگ تبدیل شود، در چنین شرایطی حتی با وجود عوارض، اکثر بیماران باید تحت درمان قرار گیرند.

برای سرطان پیشرفته‌تر پروستات، تعداد درمان‌های مؤثر توسعه‌یافته به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافته است و همچنین شانس بقای مردانی که سرطان پروستات آنها به سایر قسمت‌های بدنشان گسترش یافته، بیشتر شده است.

وی افزود: سرطان پروستات متاستاتیک نیاز به درمان دارد و تحقیقات در این زمینه در طول ۱۰ تا ۲۰ سال گذشته بهبود یافته است و به طور قابل توجهی شانس بقا را بهبود می‌بخشد. دانستن اینکه چه کسی به درمان نیاز دارد از کدام درمان و چه زمانی استفاده شود هم هنر و هم علم است.

این مقاله در عین حال به حقایقی پرداخته که مردان و پزشکان باید از آنها مطلع باشند و در ادامه به آن اشاره می‌کنیم:

به گزارش نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، سالانه حدود ۱.۵ میلیون مورد جدید سرطان پروستات در سراسر جهان تشخیص داده می‌شود. تقریباً ۷۵ درصد موارد برای اولین بار زمانی شناسایی می‌شوند که سرطان هنوز در پروستات باشد. این تشخیص زودهنگام با نرخ بقای پنج ساله نزدیک به ۱۰۰ درصد همراه بوده است.

مدیریت آن شامل نظارت فعال، برداشتن پروستات با جراحی پروستات یا پرتودرمانی، بسته به خطر پیشرفت بیماری است.

تقریباً ۱۰ درصد موارد پس از گسترش سرطان تشخیص داده می‌شوند. این مرحله از سرطان پروستات دارای نرخ بقای پنج ساله ۳۷ درصد است.

شایع‌ترین سرطان پروستات، آدنوکارسینوم است، نوعی که در سلول‌های غدد شروع می‌شود و سن متوسط ​​در تشخیص ۶۷ سال است.

بیش از ۵۰ درصد از خطر ابتلا به سرطان پروستات به عوامل ژنتیکی و سن بالاتر مربوط می‌شود.

پایان خبر گیل 25