پدر دهدار: تا عمر دارم اشک های رضا را فراموش نمی کنم/نواب خیلی به پسرم توجه داشت

گیل 25/خوزستان پدر رضا دهدار درباره ناکامی پسرش در جام جهانی تایلند و نرسیدن به سهمیه المپیک، گفت: باتوجه به انگیزه و تلاشی که رضا برای رسیدن به المپیک داشت، ناکامی او برایم هنوز هم غیرقابل باور است و این موضوع تلخ ترین روز، 57 سال زندگی ام بود و فکر نمی کنم دیگر تلخ تر از این هم باشد.

مسابقات وزنه برداری جام جهانی تایلند در دسته 102 کیلوگرم بیستم فروردین ماه در پوکت تایلند برگزار شد و رضا دهدار وزنه بردار خوزستانی تیم ملی برای کسب سهمیه المپیک به روی تخته رفت. او که از نظر روحیه و بدنی در بهترین شرایط ممکن بود، در آخرین حرکت یک ضرب خود، وزنه 179 کیلوگرم را که پیش از این اصلا در تمرینات به ثبت نرسانده بود، بالای سر برد. وزنه ای که همه را برای ثبت رکورد لازم در دوضرب و کسب سومین سهمیه ایران در المپیک پاریس امیدوار کرد. اما برخلاف انتظارات، دهدار در دو ضرب فقط توانست در حرکت اول، وزنه 208 کیلوگرم را بالای سر ببرد و در حرکت دوم و سوم در مهار وزنه 214 کیلوگرم ناکام ماند و در نهایت او نتوانست به سهمیه المپیک دست پیدا کند.

در ادامه گفت و گوی گیل 25 را با محسن دهدار پدر رضا دهدار و از پیشکسوتان وزنه برداری خوزستان می خوانید.

*به نظر شما چرا رضا دهدار نتوانست وزنه 214 کیلوگرمی را بالای سر ببرد، در حالی که به اذعان همه او در جام جهانی تایلند از نظر بدنی و روحی در بهترین شرایط ممکن بود.

من آن لحظه آنقدر استرس داشتم که متوجه هیچ چیزی نشدم و وقتی در شرایط بهتری قرار گرفتم و فیلم وزنه زدن رضا را مجددا دیدم، متوجه شدم اشتباه بزرگ پسرم که در تمام عمر وزنه برداری اش چنین حرکتی را انجام نداده بود، این بود که وقتی پشت وزنه 214 کیلوگرمی قرار گرفت، هنگامی که وزنه را پوش کرد در آخرین لحظه پای راست خود را جمع کرد و همین باعث برهم خوردن تعادل او شد و نتوانست وزنه را به ثبت برساند.

*اگر او می توانست وزنه 214 کیلوگرمی را بالای سر ببرد، امکان ثبت وزنه های بیشتر نیز وجود داشت؟

هیچ زمانی بدن رضا به اندازه جام جهانی تایلند آماده نبود و در ایده آل ترین حالت ممکن بود. او در یک ضرب وزنه ارزشمند 179 کیلوگرم را ثبت کرد که پیش از آن در هیچ مسابقه رسمی به ثبت نرسانده بود ولی در تایلند علی رغم استرس موجود از فضای رقابت، با ثبت این وزنه شاهکار کرد. رضا اگر 214 کیلوگرم را ثبت می کرد، مطمینم وزنه 220 یا هر وزنه بیشتر دیگری را هم می توانست بالای سر ببرد چون بدنش فوق العاده بود و در این سال ها خیلی تلاش کرده بود. به هر حال به نظر می رسد همه چیز دست به دست هم داده بود که در چنین مقطع زمانی رضا این شکست را متحمل شود. البته نمی دانم شاید نیاز بود در چنین برهه ای این شکست را متحمل شود.

برخی معتقدند کادر فنی تیم ملی در اولین حرکت دوضرب، وزنه مناسبی برای رضا دهدار انتخاب نکرد و این عامل در موفق نبودن او تاثیر داشت. نظر شما در این خصوص چیست؟

من تا حدی اعتقادی به این حرف ندارم. البته کادرفنی می توانست از 210 یا 212 کیلوگرم شروع کند اما باتوجه به استرسی که سرمربی تیم ملی نیز در پشت صحنه داشته اند، قطعا با انتخاب وزنه 208 کیلوگرم خواسته اند رضا در جدول بماند و در ادامه رضا برای بالا بردن وزنه های بهتر، فرصت بیشتری داشته باشد. بازهم معتقدم که رضا خودش تعادلش در جمع کردن پای راستش برهم خورد و نمی شود در این موضوع کسی را مقصر دانست، ضمن این نواب نصیر شلال در این مدت بسیار به رضا توجه داشت و او در اردوی تیم ملی با آرامش کار کرد.

*در روز مسابقه فضای خانه شما به چه صورت بود، به ویژه بعد از این که فرزند شما نتوانست سهمیه را به دست بیاورد؟

من در خانه مسابقه رضا را تماشا می کردم اما همسرم نتواست در خانه بماند و بیرون رفت. زمانی که رضا در یک ضرب 179 کیلوگرم را بالای سر برد با او تماس گرفتم و خبر خوش را به او دادم که از خوشحالی خیلی گریه کردم اما بعد از ناکامی در حرکت دوضرب نتوانستم با همسرم تماس بگیرم و وقتی به او گفته شد رضا المپیک را از دست داد، شرایط سختی پیدا کرد اما دایما هم به من دل داری می داد. فکر می کنم تلخ ترین روز، 57 سال زندگی ام بود و فکر نمی کنم دیگر تلخ تر از این هم باشد، چون فقط المپیک را برای رضا متصور بودم. پدر و مادرم  فوت شده اند اما حالتی که در روز مسابقه اخیر رضا پیدا کردم، در آن روزها نیز تجربه نکرده بودم.

*اصلا فکر می کردید که رضا نتواند المپیکی شود؟

خیر، با توجه به انگیزه و تلاشی که رضا برای رسیدن به المپیک داشت، ناکامی او برایم هنوز هم غیرقابل باور است. یک ساعت بعد از مسابقه اش که با او صحبت کردم، دایما به من می گفت «پدر من را ببخش». شنیدن جملاتی که بیشتر من را متاثر کرد چون رضا کم نگذاشت و با تعصب وزنه زد و من فقط برای خودش و این همه تلاشش ناراحت بودم. فیلمی از گریه های او منتشر شد که واقعا من را تحت تاثیر قرار داد و تا عمر دارم هیچ وقت اشک های رضا را فراموش نمی کنم. واقعا حق رضا این نبود.

*آقای دهدار در حال حاضر پرافتخارترین وزنه بردار خوزستانی از نظر کسب چندین مدال طلا و نقره جهانی است. مطمینا این مدال ها در شرایط سختی حاصل شده اند.

من با رضا زندگی کرده ام و می دانم پسرم برای این که به این مدال ها و در نهایت به المپیک برسد چه سختی هایی کشیده است. او برای ریکاوری بعد از تمرین زمانی که در رامهرمز تمرین می کند بود در بشکه 200 لیتری آب یخ تا گردن فرو می رفت در حالی که من 30 ثانیه هم نمی توانستم دستم را به درون این بشکه ببرم اما رضا تا گردن برای 10 دقیقه در این بشکه آب یخ فرو می رفت. او خیلی زجر کشید اما وقتی بعد از ناکامی در کسب سهمیه  با رضا صحبت کردم، به او گفتم تاکنون در خوزستان وزنه برداری نداشته ایم که طلای جهان را کسب کرده باشد و تو کارنامه پرافتخاری به واسه چندین مدال طلا، نقره و برنز در مسابقات جهانی داری، مدال هایی که قابل چشم پوشی نیستند و تو در واقع دین خود را به ورزش خوزستان ادا کرده ای. خوزستان زمانی مهد وزنه برداری ایران بود و در خوزستان تیم الف و ب داشتیم و در زمان ریاست آقای مهمدی در هیات وزنه برداری استان شرایط وزنه برداری استان به صورتی بود که وزنه بردار به استان های دیگر قرض می دادیم. حتی یادم هست در سال 63 وقتی به همراه تیم خوزستان به شهر میزبان رسیدیم، همه می گفتند تیم خوزستان آمد؛ منظورم این است در آن برهه که خوزستان مهد وزنه برداری ایران بود، هیچ وزنه برداری خوزستانی نتوانست مدال های رضا را کسب کند. آن هم در حالی که رضا در این سال ها هیچ وقت در شرایط استاندار از نظر زیرساختی در رامهرمز تمرین نکرده است.

*با توجه به ناکامی رضا دهدار در رسیدن به المپیک، آینده او در وزنه برداری به چه صورت خواهد بود؟

نرسیدن رضا به المپیک نمی تواند پایان کارش در وزنه برداری باشد. قرار است طی روزهای آینده به همراه مربی اش در رامهرمز مفصل با او صحبت کنیم و البته همه چیز به تصمیم خود رضا بستگی دارد. البته ما انگیزه لازم را به او خواهیم داد تا مصمم به کار خود در این رشته ادامه دهد.

پایان خبر گیل 25