سایه پارادوکس دیابت بر اقتصاد ادامه دارد

از نظر تاریخی میزان مشارکت نیروی کار در بین افراد مبتلا به دیابت به دلیل عواملی مانند عوارض سلامتی زمان مورد نیاز برای کنترل بیماری و موانع محل کار بسیار کمتر ثبت شده است که شکست غافلگیرکننده دستاوردهای قابل توجه در حوزه سلامت در پیشبرد پیشرفت اقتصادی در این جمعیت را نشان می دهد پدیده ای که محققان آن را «پارادوکس دیابت» می نامند؛ افزایش شیوع دیابت تهدیدی فزاینده برای بازار کار و فشار بر برنامه های حمایت دولتی است.

جک چپل محقق این تحقیق و محقق مرکز «شفر» و استادیار پژوهشی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی گفت: با توجه به پیشرفت های عمده در سلامت جمعیت دیابتی انتظار داشتیم افراد بیشتری در نیروی کار حضور داشته باشند. در عوض جمعیت بزرگ و رو به رشدی از افراد دیابتی وجود دارند که با چالش هایی در عملکرد بازار کار مواجه هستند و باید به آنها رسیدگی شود.

محققان داده های ۲۰ سال نظرسنجی ملی سلامت (۱۹۹۸ تا ۲۰۱۸)  حدود۲۵۰ هزار آمریکایی ۴۰ تا ۶۴ ساله را تجزیه وتحلیل کردند. این محدوده سنی شامل سال های اوج درآمد فرد و همزمان با دوره ای است که بیشترین تشخیص دیابت در آن رخ می دهد. طبق داده های فدرال از هر ۷ آمریکایی حدود یک نفر ۴۵ تا ۶۴ ساله به دیابت مبتلا هستند. با این حال در مقایسه با همسالان بدون دیابت همگی آنان  ۲۱ تا ۲۴ درصد کمتر احتمال داشت که جزو نیروی کار باشند و ۱۲ تا ۱۳ درصد نیز احتمال داشت که از مزایای معلولیت استفاده کنند. حتی پس از تعدیل تفاوت های جمعیتی این شکاف ها بزرگ پایدار و به ترتیب ۸ تا ۱۱ درصد و ۴ تا ۶ درصد بودند.

واکاوی پارادوکس

محققان گفتند: پارادوکس دیابت ممکن است تا حدودی با تغییر در افرادی که دیابت آنان تشخیص داده می شود نابرابری در دسترسی به پیشرفت های پزشکی و ماهیت متغیر کار توضیح داده شود.

بهبود دسترسی به مراقبت های بهداشتی ممکن است برای افراد بیشتری از اقشار محروم اقتصادی این امکان را فراهم کرده باشد تا تشخیصی دریافت کنند که در غیر این صورت ممکن بود نادیده گرفته شود. به عنوان مثال تشخیص دیابت پس از گسترش مدیکید (بزرگ ترین منبع تامین بودجه خدمات بهداشتی و پزشکی برای افراد کم درآمد در آمریکا) به بزرگسالان کم درآمد توسط قانون مراقبت های مقرون به صرفه در یک دهه پیش افزایش یافت.

افراد با منابع مالی بیشتر شاید از پیشرفت های پیشگیری از دیابت بهره مند می شوند و محققان خاطرنشان کردند که شکاف در میزان تحصیلات بین افراد دیابتی و کل جمعیت نیز همچنان رو به افزایش است.

مشاغلی که اغلب برای افراد با سطح تحصیلات پایین تر در دسترس هستند همچنان از نظر فیزیکی طاقت فرسا باقی مانده اند و در برخی موارد حتی با گذشت زمان طاقت فرساتر شده اند. افراد مبتلا به دیابت بیشتر در میان جمعیتی هستند که در جستجوی این مشاغل هستند و این امر ماندن در نیروی کار و در عوض درخواست مزایای از کارافتادگی را برای آنان دشوارتر می کند. تجزیه وتحلیل داده های جدیدتر افزایش اندکی در اشتغال بین افراد مبتلا به دیابت در طول همه گیری کووید-۱۹ را نشان می دهد و حاکی از این امر است که سیاست های کار در خانه چشم انداز اشتغال این افراد را بهبود بخشیده است.

متیو کان محقق این تحقیق و محقق ارشد مرکز «شفر» و استاد اقتصاد و علوم فضایی در کالج ادبیات هنر و علوم دورنسیف دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اظهار کرد: این واقعیت که پیامدهای اقتصادی ثابت مانده ممکن است به این معنی باشد که اوضاع در واقع برخلاف ظاهر در حال بهبود است.

وی افزود: حدس من این است که گسترش دسترسی به مراقبت های بهداشتی برای فقرا و اقدامات پیشگیرانه ای که توسط افراد مبتلا به پیش دیابت انجام شده به این معنی است که گروه جدید افراد مبتلا به دیابت از نظر اقتصادی آسیب پذیرتر از دهه های گذشته هستند و این امر مقایسه ها را در طول زمان پیچیده می کند.

محققان می گویند: برای درک بهتر روندهای کاری در میان افراد مبتلا به دیابت و شناسایی فرصت هایی برای بهبود مشارکت نیروی کار باید آزمایش های بالینی بیشتری برای درمان های پیشگیرانه و کنترل دیابت انجام شود و پیامدهای اقتصادی مانند اشتغال نیز ارزیابی شوند.

یافته های این تحقیق در مجله JAMA Health Forum منتشر شده است.

پایان خبر گیل 25